Gerçekti Masal Oldu, Uçtu Hayata Kondu

Çaresiz bir ifadeyle çıktı kadın doktorun odasından. Elinde bir tomar kağıt, gözlerinde akamayan bir kırmızılık. Söylemek istedikleri çok kelimeleriyse yoktu, zaten kelimelere gerek de yoktu.

Elinden tuttu Ahmet sımsıkı. İkisinin birden titredi elleri, ikisinin birden durdu sözleri ama tek oldu, birlikte attı kalpleri.

Kımıldamayan yaprakların gölgelediği güneşin altına çıkıp evlerine kadar yürüdüler, adımlarını saydı Ahmet, arzularını saydı Mine...

Açılmadan kapanmıştı konu, çare aranılan yerde değilse, yeni çareler her zaman bir yerlerdeydi. Ne olmuştu çocukları olmayacaksa, annesi babası olmayacak çocuklar yok muydu.

Bürokrasi duvarlar ördü, onlar tuğlalar söktüler, yetimhanelerde kimsesiz nefesler sönerken, yıllar da hızla öldüler ta ki Ahmet bir akşam elinde kızıl saçlı ela gözlü minik bir canla eve gelene dek.

Soru yoktu Mine’de çünkü cevap zaten acıkmıştı. İki aylık bir cevap, süt isteyen,su isteyen, kucak isteyen, ağladıkça gülen, yoruldukça kendini uykuya teslim eden bir çift ela göz. Adı Neşe oldu tıpkı gelirken yanında getirdiği gibi; kendi küçük, adı büyük bir Neşe...

Neşe süratle büyürken, Ahmet ve Mine’nin tuğla söke söke çökertemedikleri duvardan kanayan parmakları da yavaş yavaş iyileşiyordu.

Günler günleri, aylar ayları kovaladı. Neşe tam bir yaşına basmıştı ki mucize Neşe’li evin kapısını çaldı. Mine’nin günbegün büyüyen karnında şekillenen yeni hayat, ilk nefesini almak için sabırsızlanıyor, ailenin içi içine sığmıyordu. Mine ve Ahmet’in mucizelere olan kaybolmuş inançları ile birlikte Neşe’ye de  bir kardeş geliyordu.

9 ay bile dayanamadı ufaklık, erkenden fırlayıverdi hayatın içine. Adı Can oldu. Mine’nin umutlarından doğdu, Ahmet’in kucağında uyudu, yıllar sonra Neşe ile sarmaş dolaş okulun yolunu tuttu.

Masal gibi yaşanır mı hayat...

Eğer masalmışçasına yaşarsan yaşanır. Eğer en acı gerçekte bile bir mutluluk görmeyi başarabilirsen yaşanır. Eğer nereden bakacağını bilirsen en acı son, mutlu son; en elle tutulur gerçek de masal oluverir. O kadar alıştı ki malesef insanoğlu efkar edebiyatında huzur aramaya, mutluluk “ağlarken” cimrileşti. Zaman mı insanı değiştirdi, insan mı zamanı uzun hikaye ama bu hikayede neşeli dörtlümüz tam ondört yeni yıla birlikte girdiler.

Bir sabah Neşe çok yorgun uyandı, kolunu bile kıpırdatacak hali yoktu, hemen bir bilene koşuldu. Muayeneler, testler, beklemeler derken çıkan sonuç “zamana” yoruldu...

14 yıl boyunca hiç konuşmadan bir çift ela bakışla sevgisini, mutluluğunu, kıskançlığını, aşkını, acısını anlatmış; umutlarından doğup yüreklerine dokunmuştu. Annesine babasına sonsuz sevgi, kardeşine eşsiz dostluk sunmuştu. 

Sadece havlayarak...

Bu hikayede umursayana fikir çok, umursamayana ise sadece “HAV HAV HAV” dokuz harf üç hece, yanında malesef “neşesi” yok...

                            Neşe