Nihavend Makamında İzin Kalır Sen Giderken

Naftalinle karışık eskimiş kokan gri paltosunu giydi yaşlı kadın ve tutmayan dizlerinin izin verdiği son gayretiyle sokağa fırladı. Lapa lapa yağan karın üzerindeki gökyüzü kendi koyultusunda kaybolmuş, beyazdan yansıyan ışıkla kadının paltosu rengine bürünür gibi olmuştu. Sokaklar boştu, kadının zihni kadar boş; lokantalarsa doluydu neredeyse kadının geçmişi kadar dolu.

Soğuktan mı yoksa ışıl ışıl görünen lokantaların kalabalığındaki çekicilikten mi bilinmez, kendini sokağın köşesindeki yılların eskitemediği pastanede buldu yaşlı kadın. İçeriye adımını atar atmaz, gürültü kirliliğinin içinde kaybolmuş Genç Kalabalık, naftalin kokusuyla irkilmiş olacak ki, dönüp kapıya baktı; gözleri bir aşağı bir yukarı şekil değiştirdi ve sonra tekrar umursamaz, gürültülü, bol kahveli, dedikodulu, kahkahalı yaşamına dönüverdi. Kadın bir saniyeliğine kokusuyla varolmuş, şimdi ise yine görünmez pelerinine bürünüvermişti, görünür olduğu zamanlara duyduğu özlemle yanıp kavrularak.

Pencere ile duvarın birleştiri yerde, sonradan sıkıştırılmış minicik bir masa vardı, sandalyesi alınmış, kadın gibi yanlız. Tam oraya doğru ilerlerken, içeri girdiğinden beri kadından gözünü alamayan tezgah arkasındaki orta yaşlardaki adam, hanıma bir sandalye getirdi; biraz sonra da bir dilim cevizli havuçlu kek ve sıcak bir fincan çay; hem de porselen fincan diğer Genç Kalabalığın masalarındakinden değil. İlk önce şaşırdı yaşlı kadın, teşekkür etmek için adamın gözlerine baktı; yansımasını gördü,utandı; sonra değişti yansıyışı, adam kadın’ı tanımıştı.

Birden fonda çalan gürültülü müzik değişti; nihavend bir ses maziden süzülüp kadının önce kulaklarına sonra yüreğine doluverdi. Anılar sesin üzerine binmiş, bir bir haykırdılar varolmuşluklarını, şimdi bir çoğu çürümüş yüzler dile geldiler, sözler ise sanki porselen fincanda sunulan maziden bir demlemeydiler. 

Menekşe rengi gözleri ışıldadı kadının, üzerindeki külrengi palto yokolup yerini gülrengi bir tuvalete bıraktı; incecik belli bir kadının üzerindeydi uçuşan ipek ve bu kadın kendisiydi. Elinde kuyruklu mikrofon bir gazino sahnesindeydi, gül kokuyordu her yer naftalin değil ve yeni kokuyordu sözler kesinlikle eski değil...

Her namesine bir alkış, her bakışına binbir bakış, yılların yokedemediği sadece hatırlanışını eskittiği günler...  Kırmızı tuvaletiyle sahne arkasına süzülen ince belli kuğu; makyaj masasına usulca koyulan bir parça cevizli havuçlu kek eşliğinde porselende sıcak çay ve yanağı okşanıp teşekkür edilen; annesinin hastalığı sorulan, bir ihtiyacında O’na gelmesi söylenen, kara gözlü oğlan çocuğu...

Hatırlamıştı yaşlı kadın, yıllar sonra o gözler O’nu nasıl hatırladıysa O da o gözlerin sahibini hatırlamıştı; yarı kapalı gözlerinden 2 damla yaş yanaklarına aktı, yanaklarından boynuna süzüldü. Üzerinde hala gülden tuvaleti vardı; ama ne yüreğinde güç, ne dizlerinde derman, ne de bedeninde yaşama heyecanı kalmıştı. Demek son bir mutluluktu aradığı, şu dünyada sayısız plak değil de bir yürekte silinmez bir iz bırakabildiğini bilmekti görmek istediği...

Geldi, baktı, gördü, kokladı, keki ile çayını yüreğine koydu ve son yürüyüşüne doğru porselenden yoluna koyuldu.

Alev Keskin

@alewkeskin 

http://about.me/alewkeskin