Bilim Kurgu

Dokuz sekizlik adımlarını giyip ayaklarına, döküldü adam şehrin gece vurmuş sokaklarına. Havadaki nem kokusundan ürperse de bir an ciğerleri, hoşuna gitti kulaklarına dolan telaşlı kaldırımların karanlığa vokalleri. Kısacık yolu, uzun uzun yürüyerek raks ederken zamanla, meydan okudu ‘faili meçhul’ akreple yelkovana.

Nüfus kağıdı çoktan yolun yarısını geçmişti geçmesine de yolun o bahsedilen yarısını bulma formülü halen çözülememişti. 'Kaç dilde sayarsam sayayım, sayamadıklarım kadarım', diye düşündü. İlk karşısına çıkan çöp tenekesine sayılarını attı. Aşkları geçti birer birer aklından. Acıyı acıya, neşeyi neşeye kırdırdığı zamanları yokladı tek tek. Fazla yemekten midesine giren krampları anımsarken, karnının guruldayışına sevgiyle dokundu. Çöpüne teneke aramaktan vazgeçti. Anı torbasını oracığa bırakıverip, açlığını kendine katarak önünden geçmekte olduğu şehrin en yüksek, en lüks merkezine girdi, merdivenlere yöneldi. “Hoş geldiniz Cengiz Bey, şeref verdiniz” klişelerini duymazdan gelip sindire sindire çıkmaya başladı basamaklardan. Restoranın kapısını açıp yerlere kadar eğilerek içeri buyur ettiler, aldırmadı. Ağır geldi paltosu, bırakıverdi öylece tırabzana. Acıttı ayakkabıları, azat ediverdi terlemiş ayaklarını. Kol düğmelerinin eziyet ettiği gömlek, kemerinin işkence çemberinde tuttuğu ütü çizgili pantolon derken atıverdi içinde birike birike onu tüketen tüm Cengiz’leri basamak basamak.

Titreyen rüzgar kendisini binanın terasında karşılarken, o hiç mi hiç titremiyordu. Çırılçıplak ve çok şıktı. Ne adı vardı, ne geçmişi, ne yaşı, ne tutsaklıkları ne de tutsakları. Görünmezliğin formülünü bulmuştu. Durdu adımları çünkü artık yoktu ayakları. Ve işte o an duydu koskoca dünya bir hiç kimseden yayılan o dokuz sekizlik kahkahaları.

Alev Keskin 

Twitter / @alewkeskin