Çalınmış mahremiyet

 

 

Yaklaşık 4 sene önceydi...

Beşiktaş’ın merkezinde, İstanbul’un en büyük otellerinden biri olan Conrad’a giden yolda ilerlerken beni hem şaşırtan hem de içimi burkan bir görüntüyle karşılaştım. Dar bir kaldırımın üzerine yerleştirilmiş, yarısı eğreti bir şekilde yola taşmış iki kişilik pis bir şilte vardı. Üzerinde de siyahımtırak bir yorgana sımsıkı sarılmış uyuyan bir adam. Kıştı, erkendi, epey soğuktu. Lüks ve sefalet, neden hala aynı kilometre içinde yaşanabiliyor ve buna seyirci kalınıyordu? O görüntüyle karşılaştığımda, sabah sıcak yatacağımdan çıkarken kendi kendime homurdanmış olmaktan utandım. 

Zaman hızla geçti... Neredeyse her gün, buradan geçiyordum. Kaldırım üzerinde kurulan yaşam alanının eşyaları, yavaş yavaş artmaktaydı. Önce yorgana ek bir pike geldi, arkasından bir çöp toplama arabası. Adam, yağmurlu günlerde, çöp toplama arabasını yan yatırarak yatağının üzerinde bir çatı oluşturuyordu. Bazen, sabahları işe giderken bir poşet içinde yemek bıraktım adamın yanına, uyandırmamaya dikkat ederek. Sanırım biraz korktum. Aylarca böyle bir hayat süren birinin vereceği tepkileri çok da kestiremiyor insan.

Adamı ilk görüşümün üzerinden neredeyse bir sene geçmişti ki, bir de ne göreyim. Bir sabah, yanında bir kadına sarılmış uyuyordu. İkisinin de yüzü kirliydi. Kendi kendime gülümsedim. Her sabah üzülerek süzdüğüm adam için mutlu oldum. Kaldırımda bir aşk filizlenmişti.

Uzun bir süre, kaldırımın duvarları olmayan evinde, iki kişi gördüm. Ayrıca artmakta olan eşyalarına bir tabure, bir de minik masa eklenmişti. Tek eksikleri, olması gereken mahremiyetlerinin duvarlarıydı.

Bir gün, beni aniden durduracak bir görüntüyle karşılaştım. Artık bir tane de bebek vardı şiltenin üzerinde. Ne olacaktı o bebeğe? Sokaklardan çöp toplayarak bir bebek nasıl büyütülürdü? Bu ailenin yaptığı hayata tutunmak mıydı yoksa hayatı umursamazlık mıydı? Bu adam ve kadın, hayata rağmen hayatta kalıp, hayatla inatlaşıp, hayatla dalga geçiyorlardı sanki...

Bebeğin doğumundan kısa bir süre geçmişti. Aynı sokaktaki bir kuafördeydim. İki kadın, kendi aralarında konuşuyorlardı. Biri, polisi aramak gerektiğini, bebeğin bu şartlar altında yaşayamayacağını söylüyordu. Diğeri ise ararlarsa annesinden bebeğini ayıracaklarını ve böyle bir işe dahil olmak istemediğini vurguluyordu. 

Sokağımızın çalışanları, yaşanmakta olan bu gerçeğin dışında kalmadılar, kalamadılar. Bir emlakçının yardımıyla, bebeğe nüfus cüzdanı çıkartıldı. Adını da öğrendiğime göre emlakçı koymuş: Ayşegül... Küçük Ayşegül, ilk banyosunu da, sokağın kuaförünün saç yıkama alanında yapmış. 

Birkaç ay, Ayşegül’ün anne ve babası çöp toplamak için sokaklara döküldüklerinde, bebeklerini emlakçıya bıraktılar, işleri bitince de aldılar. Sokağımızın sakinleri, el birliğiyle Ayşegül’ün büyümesine yardım etmeye çalışıyordu.

Emlakçının ofisinde olmadığı bir gün, anne ve babası çöp toplamaya giderken bir-iki saat bakmaları için Ayşegül’ü, Beşiktaş merkezde bulunan tinerci arkadaşlarına bırakmışlar. Tinercilerin kafalarının ayık olduğu bir zamana denk gelmiş olacak ki karakola gitmişler ve Beşiktaş’ın göbeğinde yaşanan bu traji komik gerçeği anlatarak bebeği, polislere teslim etmişler. Bu hareket karşısında, çevrenin bu aileye uzun süre yardım etmesi mi yoksa tinercilerin davranışı mı doğruydu diye düşünüyor insan...

Ayşegül, şu an bir çocuk esirgeme kurumunda. Annesi ise haftada bir gün gidip onu görebiliyor.

Bu şartlarda doğan ve neredeyse bir yaşına kadar büyütülen bir çocuğu, ailesinden ayırmak ne kadar doğrudur ya da doğru mudur? İstanbul’a gelen siyasilerin konakladığı bir otel olan Conrad’ın hemen yanında yaşanan bu gerçek, nasıl görmezden gelinebiliyor?

Zor şartlarda, inadına dünyaya gelen Ayşegül’ün, onun gibi çocukların ve sokaklarda hayata tutunmaya çalışan herkesin daha insani yaşam şartlarına sahip olması dileğiyle..

 

Sevgilerimle,

Çiğdem Keskin 

Instagram/ @keskincigdem
about.me/keskincigdem