Alaaddin'in Lambası

Hani klasik anketler vardır ya; sorarlar adama ciddi ciddi “Bir adaya düşseniz yanınıza alacağınız 3 şey” falan diye ; adam da ciddi ciddi düşünür, bir sağa bir sola bakar, kafasını emme basma tulumba misali sallar, sonra da pür ciddiyet yanına alacaklarını sayar; işte ben de bugün diyeceğim ki; yolda giderken baktınız yerde bir lamba ,bir de ne göresiniz hem de bizim eski dost Alaaddin'in lambası, bir de içinden cin fırlamasın mı, amaan, keyfinize diyecek yok, hemen başlarsınız pişmiş kelle gibi sırıtmaya, sizi gidi sizi, çünkü bilirsiniz ardından gelecek 3 dilek hakkınız var,işte bu da işin en güzel kısmı. :)

Sıra dileklerinizi sıralamaya binbir tanesinin içinden 3 tanesini seçmeye gelmiştir; Eee güzellik yarışmasında da değiliz ki dünya barışı dileyelim, ozon tabakası delinmesin diyelim,çeşitli sosyal sorumluluk dilekleri sıralayalım falan...İnsanoğluyuz biz elbette ki bencil olacağız kendimiz için birşeyler dileyeceğiz; en azından aşk,para, sağlık falan diyeceğiz...Hadi bakalım , farzedelim ki sağlıklı, zengin birer aşık olduk ve aşık olunduk ya sonra...Bir anda uğruna hiç çaba harcamadan lambadan çıkan yeni hayatımızın degerini bilecek miyiz?

Nereye gidiyorum, nereden geliyorum, ne diyeceğim...Neden Alaaddin’i ve lambasını işe bulaştırdım bugün, siz sormadan ben eteklerimdeki taşları dökeyim, zaten siz anladınız onu ama olsun...

İnsan denilen enteresan varlık elindekilerin değerini bilmemesiyle, anladığında ise çok geç olmasıyla ünlenmiştir. Hele ki armut piş ağzıma düş misali kazandığı şeyleri hemen sokağa fırlatmaya meyillidir. Hep kendinde olmayana imrenir... Bir gün kendi sahip olduklarına hayran olan ve her gün yan gözle başkalarınınkine bakacağına kendi elindekileri temizleyip tozunu alan birini görürsem gidip alnından öpeceğim ama insan o olgunluga eriştiğinde zaten geride tepecek çok yolu kalmıyor,o da zaten erişirse...

Ne bu "karamsarlık" demeyin, ben diyorum ki "gerçekçilik". Bizi biz yapan şeyler bunlar, kabul etmek, görmeyi öğrenmek ve sonra üzerine işlemek lazım ki Alaaddin'in lambası’na ihtiyacımız kalmadan asıl zenginliğin yüreğimizde oldugunu,asıl aşkın bir yerlerde bizi beklediğini bilip, atmakta olan kalbimizin her gün tozunu alalım:) Hayata hem kendi gözümüzden hem de başkasının gözünden bakmayı öğrendiğimiz gün ki buna empati diyorlar, işte o gün yeniden doğacağız ve yolda gördüğümüz Alaaddin’in lambasının yanından duraksamadan geçip gideceğiz; başımız dik bakışımız mağrur...

Çok abarttımmm biliyorum; hepimiz eğilir o lambayı yerden alırız değil mi, en azından ne olur ne olmaz bulunsun gün gelir harman olur, belki lazım olur diye.......:)
Ehh canımız sağolsun, alalım dursun!

Alev Keskin

Twitter / @alewkeskin
http://about.me/alewkeskin