Farkındalığın Ölümü

Bir başkası olduğumuza inandırılıyoruz bazen, hayatımıza karışmaya çabalayan başkaları yüzünden...

En büyük becerileri manipülasyon olan, kendilerini yaratacaklarına kendi isteklerini bir başkası üzerine yapıştırmaya çalışan garip bir topluluğun varlığı beni rahatsız hissettiren...

Neden? Bir niyet var mı hobi olarak mı? Niyet varsa iyi mi kötü mü? Karşı tarafta görülen bir eksiklik mi tamamlanmaya çalışılan yoksa kendilerindeki olamamışlık mı yansıtılmaya çabalanan? Peki ya projeleştirilen şahıs ve onun hayatı? Ya projenin farkına varamaz ve sizin birleştirmeye çalıştığınız parçalar ile yamanan bir hayata bürünürse, kendi çizeceği ya da çizmek isteyeceği yol zihninden düşer ve siz onu ezerseniz... Bu bir cinayet olmaz mı, farkındalığın ya da farkındalık olasılığının ölümü... 

Bu ölüm çok iyi bir şey de doğurabilir, empoze etmeye çalıştıklarınız güzel değerler de olabilir, iyi niyetinizle kendi yanlış kavramınızı kendi doğru kavramınızla değiştirmeye çalışırsınız; peki ya çalıştığınız kişinin kendi yanlış ve doğruları... Sanırım burada görecelilik ve nereye yönlenecek olursa olsun başkalarının hayatlarına ve seçimlerine saygı işin içine giriyor.

Yanlış anlaşılmasın hemen, bahsettiğim ve kendimce zaman zaman varlıklarından rahatsız olup, yine de uğraşlarını kendi düşüncem ile irdelemeye çalıştığım, çoğu zamansa umursamamayı seçtiğim bu topluluk, çoktan kendini yaratmış da olabilir hatta aralarında bir çoğunun belirli yerlere gelip, kendini belirli konularda ispatlamış insanlar olduğu da gerçektir; lakin başkaları neden? Bildiklerini paylaşmak ve seçimi karşıya bırakmak varken bir çeşit çaktırmadan zorlamaya ne gerek var.

İsim sahibi olmak sizi her yönden mükemmel yapmaz... Aslında sizin mükemmeliniz başkasının da mükemmeli olmak zorunda değildir ve olmamalıdır. Aynı tornadan çıkma bir insan topluluğu olamayız, olmamalıyız; kendi olabilen zihinlerden oluşmuş bir çeşitliliğin parçası olmak bana daha ilham verici gelir hep.

Hayatta çoğu şeyi tanımlara hapsettik, toplumca yarattığımız tanımlar içine sığışmaya çalıştık ve hep bir ayağımız üşüdü... 

Dışarıda kalan ayağımıza çorap geçirmek yerine onu içeriye çekip ısıtıtabilen bir toplumun bireyleri olmamızı diliyorum.

Bu yazıya ekleyebileceğim çok şey ve çok örnek de sizin hayalgücünüze emanet...

Ve neden mi böyle bir yazı yazdım bu yağmurlu İstanbul sabahında, inanın yağmurdan değil..

Lütfen okurken dikkat edin, manipülasyonu irdeleyen yazılar bile farketmeden yönlendirebilirler; kendi zihninizde yoğurmadan sakın sayfayı kapatmayın:)

Sevgilerimle

Alev Keskin

Twitter / @alewkeskin

about.me/alewkeskin